ლაპიდარიების ისტორია
მოკლედ რომ ვთქვათ, ლაპიდარი ხერხავს, ჭრის და აპრიალებს ძვირფას და ნახევრადძვირფას ქვებს, რათა გამოავლინოს მათი ბრწყინვალება და ყველა ფერი. ისინი საიუველირო ნაწარმის სამყაროში მთავარი მოთამაშეები არიან.
ძვირფასი და წვრილი ქვების ჭრა ჟენევაში XIII საუკუნეში გაჩნდა.e საუკუნეში. მაგრამ ეს მხოლოდ მე-16 საუკუნეში იყოe საუკუნეში, როდესაც კათოლიკე საათების მწარმოებლები პროტესტანტების დევნას ჟენევაში გაექცნენ და იურაში დასახლდნენ, საფრანგეთში განვითარდა ლაპიდარული ინდუსტრია, რომელიც საათებისთვის (საპირისპირო საყრდენები) ლალის ჭრას და მოგვიანებით, სამკაულებისთვის ძვირფასი ქვების დამზადებას ისახავდა მიზნად. ქვის ჭრა ძირითადად ზამთარში ხდებოდა, რადგან გარე საქმიანობა შემცირდა. მე-18 საუკუნეშიe საუკუნეში, იურის საჭრელ სახელოსნოებმა თავიანთი პროდუქციის პარიზში ექსპორტი დაიწყეს და გამოჩნდა პირველი 32-წახნაგიანი ბრილიანტები. ზოგიერთი სოფელი ძირითადად ძვირფასი ქვების ჭრით ცხოვრობდა: ეს იყო სეპტონსელის, ლე მოლუნის, ლაჟუს, ლამურას შემთხვევა... პარიზსა და იურის რეგიონს შორის გამოჩნდა პირველი კრისტალები და სინთეტიკური მინერალები, ორმაგი და სამმაგი ქვები. განვითარდა ჭრის მეთოდიც და მექანიკურ კორპუსს სხვადასხვა ფორმა მიეცა. მას შეეძლო ერთი ქვის, შემდეგ 2-ის, შემდეგ 4-ის ჭრა. საბოლოოდ, ქვის დამჭერს ერთდროულად 100 ქვის დაჭერა შეეძლო. შემდეგ გამოჩნდა პროცესები, რომლებიც ბრილიანტის 32 წახნაგს ერთდროულად ჭრიდა.
„ცხოველებზე ზრუნვისა და მათი წველის შემდეგ, გლეხის წყვილი ქალაქში ან სოფელში სახელოსნოებისთვის ჭრიდა და აპრიალებდა. კაცი სპილენძის საფქვავ ქვას მარცხენა ხელით მართავდა, ხისტი, ოთხფეხა სამუშაო მაგიდის მარცხენა ნახევარში განლაგებული მუხლუხოს გამოყენებით; მარჯვენა ხელით კი საფქვავ ქვაზე ქვის დამჭერს იჭერდა და ზედიზედ ხახუნის მოძრაობებით ქვის წახნაგს წახნაგზე ჭრიდა. მის მოპირდაპირე მხარეს მდებარე მისი ცოლი ქვებს აპრიალებდა რბილ ბრინჯაოს საფქვავ ქვაზე, რომელიც აბრაზიული ფხვნილით - ტრიპოლით იყო დაფარული.“
სენტ-ლუიმ, რომელმაც დაამტკიცა თანამგზავრი ოქრომჭედლების, ბროლის დამამზადებლების ან ქვის მჭრელების (მოგვიანებით ლაპიდარების წოდების მქონე) კორპორაციის წესდება, ბუნებრივია, ამ კორპორაციის მფარველი გახდა. ლაპიდარებს საკუთარი დღესასწაული ჰქონდათ აგვისტოს პირველ კვირას (სენტ-ეტიენი).
დავიწყებული ზედა იურა, დანიელ ჩემბრი (1998)
ვარაუდობენ, რომ მე-1 საუკუნიდან პერიოდამდე 000-დან 10 000-მდე ლაპიდარი იყო.e და მე-20 საუკუნის დასაწყისიe საუკუნე იურას რეგიონში, უფრო კონკრეტულად კი ო-იურას რეგიონში. დღეს საფრანგეთში მხოლოდ რამდენიმე ათეული, ან თუნდაც ასი პროფესიონალი ლაპიდარელია დარჩენილი. შედარებისთვის, მხოლოდ ტაილანდს რამდენიმე ათეული ათასი ლაპიდარელი ჰყავს; ჭრა ასევე ძალიან გავრცელებულია ინდოეთსა და სამხრეთ ამერიკაში (ძირითადად ბრაზილიასა და კოლუმბიაში).